یکی از عمده ترین مشکلات آب جهت مصارف شرب و نیز استفاده از آب در بخش های مختلف صنایع وجود املاح کلیسیم و منیزیم با غلظت بالاتر از حد استاندارد می باشد که اصطلاحا به آن سختی آب می گویند. البته عوامل دیگری نیز به همراه کلسیم و منیزیم در آب وجود دارند اما به علت غلظت پایین آنها می توان از آنها صرف نظر کرد.
سختی آب که حاصل وجود یون های کلسیم و منیزیم در آب است به دو نوع زیر تقسیم بندی می شود
• سختی موقت یا سختی کربنات : این نوع از سختی آب را می توان با حرارت دادن از بین برد، نمونه بارز این سختی وجود لایه های سفید و گچی در ظروفی مانند سماورها و کتری ها می باشد.
• سختی دائم یا غیر کربنات : این حالت از سختی را نمی توان از طریق حرارت دادن از بین برد.
معمولا در منابع آب زیر زمینی به دلیل عبور آب از لایه های مختلف خاک، سختی آب بیشتر از منابع آب سطحی می باشد.
از نظر بهداشتی سختی بیش از حد آب موجب اختلال در هضم غذا و نیز بروز سنگ کلیه می شود بطوریکه حداکثر مجاز سختی کل برای مصارف آب آشامیدنی ۵۰۰ ppm می باشد.
از روشهای متداول سختی زدایی استفاده از دستگاههای سختی گیر رزینی می باشد. دستگاه شامل یک استوانه فلزی است که در داخل آن ماده سختی زدا (رزین تبادل یونی) قرار گرفته است.
رزین های مذکور می توانند یون سدیم را با یون کلسیم و منیزیم در آب مبادله نموده و جایگزین آنها نماید . راه اندازی ، بهره برداری و تجدید باردستگاه می تواند به صورت دستی و نیمه اتوماتیک یا تمام اتوماتیکی انجام گیرد.